وقتی ایمان در رفتار ما غریب تر از مسلم بن عقیل است!

غلامرضا بنی اسدی نوشت: ما به جریانِ “ایمان” در زیستِ خود نیبازمندیم. زیست تمام ساحتی مومنانه. حکمرانی مومنانه و حکم پذیری مومنانه. اخلاق مومنانه، رسانه نگاری مومنانه، حریم داری مومنانه و حرمت گذاری مومنانه. این هم نسبیت بردار نیست که، چون به دایره “خودی”‌ها بربخورد، واجب الرعایه باشد و در مواجهه با کسانی که “ما” نمی‌پسندیم، به وجوب رعایت نکردن آن حکم دهیم. متاسفانه از قلم و زبانِ برخی‌ها در باره غیر هماندیشان شان جز “شر” نمی‌زاید و هرچه خیر است را می‌پوشانند. دروغ تولید و تکثیر می‌کنند و چند دست می‌چرخانند و در دست چندم به دروغ خود ساخته استناد و آن را سندانگاری می‌کنند. می‌پندارند که در همیشه بر همین پاشنه خواهد چرخید و قلم و تریبون همواره در کف آنان خواهد بود. اما تا این پندار ترک برمی دارد، داعیه دار حریم بانی و حرمت داری می‌شوند! اینان را باید به گفته‌ها و نوشته‌ها و بافته‌های پیشین خودشان ارجاع داد تا ببینند چقدر تهی از اخلاق گفته و نوشته و ساخته اند. چقدر از مسلم غریب‌تر مانده است در رفتارشان. کوچه‌های ذهن شان از کوفه هم تهی‌تر از مداراست چه رسد به مروت که انگار در مزرعه فکرشان، بذرش، همان اول خوراک ملخ‌ها شده است. بدانند و بدانیم همه مان که فراتر از مدارا به مروت در حق همه نیاز داریم. بدانیم همه مان که باید رفتارمان را به قواعد دینی، جوانمردانه سازی کنیم. راه درست زندگی کردن این است. بدانیم که “ما” سنگ ترازو و تراز زیستن نیستیم. همدیگر را بفهمیم و به هم احترام بگذاریم. نمی‌شود احترام بخواهیم، اما حرمت داری نکنیم. در این عالم قاعده‌ای است که در آن دنیا هم به عدالت خواهیم دید که با همان دستی که بدهیم، پس خواهیم گرفت. پس خوبی کنیم تا خوبی ببینیم. عدالت رواداریم تا با ما عادلانه برخورد شود. بکوشیم به منهج انقلاب، همگان را جذب کنیم و قطر قهر را تراش دهیم. چشم بر اکثریت بستن و به کلامِ ناشایسته خواندن شان نه شرط عقلانیت حکمرانی که شرط انصاف هم نیست. نمی‌شود ۶۰ درصد مردم را از دایره بیرون دانست، تخصیصِ اکثر” پیش می‌آید که عقلا ناپسند است. چنان که “مشهور اصولیون، تخصیصی چنین را مصداقی از تخصیص مستهجن دانسته و آن را ناپسند و قبیح می‌شمارند. ” به اصول اولیه انقلاب برگردیم که ملهم از اصول دین است. روزگار ما و ایران ما با منطقی چنین درست می‌شود.